Wiersze..

plum12345

W przyszłym wcieleniu będę..
Twoimi upartymi ustami,
które co wieczór oczekują w oknie
oparte o szybę.

Twoje dłonie przyparte
o stare mieszkanie pająka.
Zniszczone w połowie przez wariatkę
uzbrojoną w miotłe.

Twoje słowa zostały w kącie.

Co wieczór słyszę wyraźnie
-najpierw szept,
potem milczenie
by raptem wrzask usłyszeć.

Odkąd nie mam Ciebie
zaczęłam wierzyć w duchy.
Zaraz trzecia.
-trzy uderzenia, trzy wspomnienia.

Za całą moją miłość przepraszam.

(taki mój, także napisany po półrocznej przerwie)

violet_rose

plum12345

Koszo

Skąd to ubranie: płaszcz czarny
Do przystrojenia cyprys – mój los marny.
Dokąd idziesz tak ubrany, w podróż?
W wędrówkę przez życie? Weź pęk róż,
Dasz go kochanej kobiecie.
Po cóż cyprys, czemu to kwiecie?
Przez życie całe idę drogą smutku, wciąż w czerni
Więc i na tę uroczystość tak, bądźmy życiu wierni.
Idę pożegnać coś, czego już nie będzie
Nikogo wraz ze mną nie ma, pustka tu wszędzie.
To pogrzeb. Spytasz, umarł ktoś?
Tak, on miał pustki i życia dość.
To tak, jak facet w wielkiej stolicy
Jest w metrze, umiera i nikt się z nim nie liczy.
Jeździ nieboszczyk wśród tłumu ludzi
Ktoś go zauważy? – nikt się nie łudzi.
Kto umarł? – ponowisz pytanie
Cząstka Ciebie? Mów nic się nie stanie
Lecz pytasz daremnie, pustka nie odpowie…

Koszo

Cień okrył mą duszę,
krwawiące serce cierpi katusze.
Walka z niebem boli.
Gdzie uśmiech anioła, który to ukoi?
Szept rodzący żal i mękę.
Czy jest ktoś, kto poda mi dziś rękę?
Nigdy nie było tej pomocnej dłoni,
lub tylko to serce się przed tym broni.
Przeszłość boli, teraz jest cierpieniem;
jutro? Nie, tylko śmierć ukojeniem.
Cóż czynić, gdy brak perspektyw,
spojrzeć przez życia obiektyw?
Dostrzec błędy i smutek?
To zły będzie tego skutek.
Brak myślenia karę odkłada,
nie sposób walczyć z tym, co los nada.
Przeznaczeniem mym melancholijnym być na duszy,
brak mi ciepła, co serce drgnie, poruszy,
złocistej kropli nadziei, co serce rozdzieli
i skruszy smutne okowy –
nada to sens nowy.